پیشرفت­های جمهوری اسلامی ایران؛

پیشرفت­های جمهوری اسلامی ایران؛

در طول تارخ بشر، هرجا که علم با تکیه بر توحید شکفته، میوه­ای جز سعادت و نیک­بختی نداده که چراغ راهی نباشد برای آیندگان. اینکه چرا علم باید خدایی باشد تا سراجی باشد بر مرکز حق­جو و برهان­خواه هر آدمی از آنجا نشئت می­گیرد که علم مُنوّر تنها از وجود منوّر سرچشمه می­گیرد و هرکه چشمه­ای شد، باید جست که چه کرد تا به منبع جهان پیوست. گویند که علم را جز به بهانه­ی نیک­روزی بشر نباید اندوخت؛ درست است ولی علم وقتی نیک­روزی می­آورد که نیک­پی­ای در پس آن باشد. گه­گاه می­بینی که بزرگترین اندوخته­های عقل بنی­آدم را عده­ای به یغما برده، از آن ظلم سازند که مظلوم بدان بچلانند و به این فکر کنند که به به از این درایتمان که کاری بسیار نافع کردیم. این که چه می­شود که گاهی مردمان خردورز و علم­جو دانش خود را به ارزنی فروشند و بدانند که به که می­فروشند و چه فتنه­ها از خریدار دانش برافروزد، جای عجب ندارد که منشأش همان نا نیک­پی­ای است. کسی که والد علم است، اگر به آن منبع نامتناهی وصل نباشد و مستقل از او بنگرد، این چنین عقلش را به متاع اندک دنیا می­فروشد و متعاقباً آخرتش را(که البته خدا نکند!). این همه آسمان ریسمان بافتن از چه روی؟! بعد از انقلاب نورانی ایران اسلامی، آن علت شکوفه دادن علم، یعنی تکیه بر علم خداوندگار یکتا، باز جان تازه گرفت و کسب علم را از حالت صنعت پر سود به ارزش پر جود، تبدیل کرد. این نوجوان ولی پخته­ی سی و یک ساله، یعنی ایران اسلامی، در این مدت همچون ابن سینای 12 ساله کسب علم را خارج از فرمولهای اقتصادی و سیاسی و نظامی، بلکه برای مخلوقات ، بل در ره خداوندگار مخلوقات دانست و جای هیچ کتمان از علم تازه­اش نگذاشت که ابلهان عالم مادی، این کنند که ما نکنیم! یادمان هست که آن بزرگ زن قهرمان که عمر کوتاه ولی پربارش را در ره علم گذاشت، وقتی از جانب اغرب عالم (غربی ترین!) نزدش آمدند که علم رادیواکتیویته را به ما بیاموز، باشد که متاعی هنگفت تو را دهیم، گفت: اگر علم، مراست، خود دانم که چه کنم و رفت و در جلسه­ای عظیم نکته به نکته­ی استفاده از جدید عنصر را که رادیوم اش خوانند، به جهانیان عرضه داشت. ایران اسلامی، به رقم تمام تحریمها و کارشکنیها و بعضاً خیانتها با استقامت مثال زدنی دانشمندان با خدای خود و مردم عالم­پرور خود توانست که از آن واردکننده­ی پولدار، خود را مبدل سازد به تولید کننده­ی رَه­دار، که داند به که ارزاند و به که گران! به که خضوع کند و به که غرور! به که  بخشد و از که ستاند! بزرگی از ایرانمان گفت رمز موفقیت آن باشد که در بادی امر مسئله را باز شناسی و در پسش، در سایه سار نورانی ایمان، از علم و دانش استفاده کنی که این رمز عالمِ پارساست! اگر بخواهیم حقاً و انصافاً از جهش­های علمی­مان بگوییم، با آن همه بلایای علمی و فرهنگی که بر این ملت رفت، باز ما را یارای آن نیست که منصف باشیم. با آنکه بعضی از وضع علمی کشور شِکوِه دارند که در پاره­ای حق دارند و در پاره­ای نه، ولی مَراماً نمی­توان از مهندسان جهادگر بی سنگر دوران دفاع مقدس گذشت. انصافاً نمی­شود که از سد سازان و راه سازان و ساختمان سازان دوران بازسازی کشور گذشت. حق نیست که از عالمان ادبی و هنری خود که در این سی و یک سال یار و همراه جمهوری اسلامی ایران بودند، گذشت. عقل نمی­گذارد که از پزشکان سینا اندیشه و کیمیاگران حیّان رُو و از ریاضی­دانان و منجمان غیاس الدینی و ابوریحانی بی تشکر عبور کرد. کلی گفتیم و به جزء نپرداختیم که این هم حق نبوَد. از آنان که با تمام دل، ایمان، دعا و علم، در ره پر فراز و نشیب فیزیک هسته پا نهادند، تا مرهمی باشند بر برق خانه­هامان و یاوری باشند از برای کشاورزانمان و دوایی باشند بر دل افگار بیمارانمان و از خود داروسازانمان که با این همه تحریم، با هر پیشرفتی، مشت می­کوفتند بر سنگهای خارای شرق و غربمان و از رویانمان که با بزغاله هایش ما را از بابت حمله­ی آقا گرگه­ی هموفیلی و دیگر گرگها مصون داشته. از هوایمان و از فضایمان هم باید تشکر کنیم که ایرانمان را در آسمانها هم به پرواز درآوردند که به ثریا رسیم و فخر جهانیان باشیم و تشکر می­کنیم از ... . تشکر نهاییمان اولاً از خداست، ثانیاً از حجت خداست، ثالثاً از روح خداست، رابعاً از ولی و علیِّ خداست و خامساً از ملت خداست، که هیچ لحظه ما را بی رهنمود نگذاشتند. ماییم و ادامه­ی راه، که نباید این علم خدایی بماند در راه!

(انتخاب سبک آمیخته و کمی ادبی متن، با بچه­های واحد علمی مشق عشق!)

واحد علمی مشق عشق