جنگ ما بر سر دین بود یا کشور؟

جنگ ما بر سر دین بود یا کشور؟

انقلاب اسلامی، یکـی از شـگرفتـرین انقـلابهای دنیاسـت که از قیـام عاشـورا و مـردی از تبار عاشوراییان نشأت گرفته است. یکی از نگینهای درخشان این انقلاب، جنگ تحمیلی-اصطکاکی 8 ساله­ای بود که میدانی شده بود برای رشادت و جوانمردی. در جنگ و پس از جنگ، مثل قبل از جنگ، آمریکایی­ها از داخل و خارج که از انقلاب و پیروزی مردم از جنگ هراسان شده بودند، به دنبال راهی برای تحریف انقلاب اسلامی بودند، پس اشکالاتی بر انقلاب و اصول عقیدتی ما وارد کردند؛ از جمله اینکه با سوء استفاده و فهم از شعارهای دوران دفاع مقدس که از قلب مردم می­جوشید و نشانگر کینه­ی آنها از ظلم و استکبار و بی دینی بود، نظیر »جنگ، جنگ، تا پیروزی و یا راه قدس از کربلا می­گذرد« ایرانیان مسلمان و شیعه­ی علی(ع) را متهم به جنگ طلبی، تجاوزگری و طمع کردند و گفتند، اینکه جنگ شما برای اسلام بوده، شعاری بیش نیست. ولی این حرف لطیفه­ای است که مردم حقیقت جوی دنیا را به خنده وامی­دارد، چراکه: صدور انقلاب را که از زبان مبارک امام شنیدیم، کشور گشایی و جنگ طلبی نبود. در این مورد بعداً بحث می­کنیم.

1-       جنگ از سوی رژیم بعث آغاز شد و کشور ما تنها به دنبال دفاع بود نه کشورگشایی، چون خود در ابتدای راه بود و فکر به کشورگشایی و جنگ به طور کل به ذهن هیچ یک از رهبران کشور و در صدر همه، امام(ره) خطور نمی­کرد. اصطلاح

2-       جبهه­های ما بیشتر از آنکه جای جنگ باشد، تجلیگاه و مبلغ دین بود. یعنی در هر گوشه­ای که نظر می­کردی، قرآن بود و همهمه­ی راز و نیاز رزمندگان. نه ریایی بود و نه هراسی. همه آمده­بودند که بروند. اینکه بعضی ابلهان می­پندارند بعضی برای کوپنش آمدند و امتیازات بعدی، باید بدانند که جنگ و جهاد در راه خدا توفیق حضور می­خواهد. آنها که در متن جنگ و تصمیم­گیریهای آن بودند، رزمندگان واقعی اند، و آنها که برای اعتبار رزمندگی آمده بودند- که البته بسیار اندک و ناچیزند- مترسکانی بودند که بیشتر برای ترس خودمان از ایمانمان بودند و نه برای ترساندن بی ایمانان! سهم ملی­گرایان و توده­ای­ها و دیگر احزاب اوایل انقلاب، با آن همه ادعا، جز اندکی بیش نبود که گاهی همانها هم موی دماغ رزمندگان مخلص ما می­شدند.(آن طور جبهه رفته­ها از خاطراتشان در برخود با کومونیستها و لیبرالها تعریف می­ کنند.) در ضمن، حساب منافقین و مبلغین و فریبخوردگان آنها، جدا!

3-       غربی ها و در صدرشان آمریکا و انگلیس، در حال ترویج بی­بندوباری، تنبلی، نومیدی، انحراف از دینداری و ایمان و در کل، تجاوزگری بودند. این تحرکات داشت کم کم کل بلاد اسلامی را فرامی­گرفت که ایران انقلاب کرد، جنگ کرد، خون داد تا سخن امام، یعنی ادای تکلیف بر دوش را تحقق بخشد، چه نتیجه­ی آن پیروزی باشد و چه شکست. که نتیجه­ی آن، بیداری مردم مسلمان و غیر مسلمان بود.

4-       جهانیان که تا آن زمان ما، انقلاب ما و اسلام ما را فقط از زبان رسانه­های غربی شنیده­بودند و ذهنیت کامل و صحیحی نسبت به ما نداشتند -که ندارند- با دیدن واقعه­ای مثل جنگ تحمیلی، دریافتند که هنوز هم می­توان در جهان امروزی ارزشمند زندگی کرد و ارزشمند فدا شد-همان حلقه­ی بزرگ گمشده­ی تمدن غرب، یعنی ارزش- فهمیدند که انقلاب و اسلام و ملت ایران­زمین نه جنگ­طلب است و نه بی­فرهنگ، بلکه ارزش خود را ارج می­نهد، حال آنکه به ضررش باشد که این عین فرهنگ متعالی و عین تمدن والای اسلامی- ایرانی است.

5-       در دین و مذهب ما این حکم است که هر عمل باید با نیت خدایی انجام شود. جهاد در راه خدا، یکی از تجلیگاه­های عمل به احکام اسلامی­است. جهاد، فتوای امام زمان و یا نائب او در عصر غیبت را می­طلبد، که این را امام(ره) انجام داد.

*****

یادمان هست که امام فرمود: ایران برای اسلام است، نه اسلام برای ایران! این سخن را گفت و مهر محکمی بر دهان به اصطلاح روشنفکران تمام اعصار ایران زد. ایران وقتی برای خدا و دینش یعنی اسلام باشد ناموس ما می­شود. ایران وقتی فدای امام زمانش باشد خاکش درّ و گوهر می­شود و خونی که به خاطرش ریخته شده طلا می­شود. ایران وقتی ارزش دفاع کردن  دارد که خود از ارزش­های والای انسانی و الهی، تعالیم نبوی و آموزه­های أئمّه دفاع کند. رفقا، این دنیا، صحنه­ی کشف ارزشهاست. اگر ارزش را بشناسیم و گرامی­اش بداریم، خودمان هم ارزش می­شویم. همانطور که خاک ایران از اسلام دفاع کرد و خودش از بالاترین ارزش­ها شد. حالا جواب سؤال را درمی­یابیم:

«کشور ایران از اسلام دفاع کرد و خدا هم از ایران؛ پس ما اول از اسلام دفاع کردیم و بعد از ایران!»

 محمدرضا فلاحزاده